'Het lijkt me zwaar om het in m’n eentje te gaan doen? Hóe ga ik dat eigenlijk doen: werken, zorgen, … blijft er nog wel tijd over voor vrienden, sport en hobbies, of voor mezelf? En wat als mijn kind ziek is, of ik het zelf niet meer red…?'

Herkenbare gedachten. En ook realistisch: want als solomoeder zúllen er momenten komen dat het veel is, té veel soms. Dat je je alleen voelt, en de steun van een partner mist.

Hoe is het, om niet te weten van wie je genetisch (voor de helft) afstamt? En wat verandert er als je op een dag wel oog in oog komt te staan met je genetische ouder(s)? Een Vlaams donorkind vertelt. Over wortels die zich nestelen in vruchtbare aarde, en het opnieuw op zoek gaan.

Ruim twee jaar geleden, in de aanloop naar een dag over het omgaan met de donorachtergrond van je (toekomstige) kind, ontdekte ik de ‘Telling and Talking’ uitgaven van Olivia Montuschi.

Nu heeft Fiom een Nederlandse vertaling en bewerking uitgebracht van deze boekjes, onder de titel ‘Beginnen bij het begin. Ouders en kinderen in gesprek over donorconceptie’.

 Hoe kan het toch dat een leuke vrouw als jij geen partner heeft?

Dan wil je zeker niet echt
Dan hecht je te veel aan je carrière
Dan ben je vast te zelfstandig
Of te veeleisend
Of je hebt gewoon niet genoeg je best gedaan…

Een kinderwens? Jij? Maar jij bent toch single…?

In Making Roma beschrijft Alison Rodgers haar weg naar het moederschap. Te beginnen bij het naarstige zoeken naar een partner om sámen kinderen mee te krijgen.

En uiteindelijk de keuze om het alleen te gaan doen, inclusief de vervolgzoektocht naar een bekende donor.

Het is een mooi geschreven verhaal, waarin Alison al die gedachten en gevoelens verwoordt die vrouwen in haar situatie tegenkomen. Wat een herkenning. En dan blijkt het niet uit te maken of je in Australië woont, zoals Alison, of aan de andere kant van de wereld in Nederland.