Hoe is het, om niet te weten van wie je genetisch (voor de helft) afstamt? En wat verandert er als je op een dag wel oog in oog komt te staan met je genetische ouder(s)? Een Vlaams donorkind vertelt. Over wortels die zich nestelen in vruchtbare aarde, en het opnieuw op zoek gaan.
Onbegonnen zoeken
Afgelopen zomer was ik met mijn gezin in China: mijn jongste dochter heb ik uit dat land geadopteerd. Ze is nu 12 jaar, waarvan ze bijna 10 jaar ook mijn dochter is. Ik schrijf heel bewust ‘ook’, omdat ze ook altijd de dochter van haar Chinese ouders zal blijven. Maar we weten niet wie dat zijn.
Een paar dagen na onze aankomst in China kwamen de emoties los bij mijn dochter. En vertelde ze hoe ze iedere man en iedere vrouw op straat en in de bus bekeek, en zich afvroeg of hij haar vader zou zijn of zij haar moeder. Haar verdriet en onrust waren hartverscheurend.
Waarom ik dit vertel? Vorige week las ik een stuk waarin een Vlaams donorkind (inmiddels volwassen) iets soortgelijks beschrijft.
Over hoe ze jaren lang alle mannen van middelbare leeftijd anders bekeek: ze konden allemaal haar verwekker zijn.
Over een zoeken op een manier die je amper zoeken kunt noemen. Er was geen beginnen aan.
Haar zoektocht bracht de herinnering aan en de emoties van dat moment in China weer terug. Ik kon iets voelen van haar onrust die zo leek op die van mijn dochter toen.
Absurd!
Als dit Vlaamse donorkind ontdekt dat er in Nederland een DNA register bestaat, waarmee donorkinderen met hun (tot dan toe) anonieme donoren gematcht kunnen worden, schrijft ze zich in.
Misschien een absurd idee, verwekt zijn in België en je in een Nederlands register op laten nemen. Maar als jouw donor diezelfde absurditeit onderneemt…
En zo ontmoet zij haar biologische vader.
Wortels die zich nestelen in herkenbare aarde
Ze herkent trekken van zichzelf in hem. Ze ziet veel helderder hoe sterk ze op haar moeder lijkt. Alles wordt duidelijker.
Ze schrijft zo mooi: 'Mijn wortels nestelen zich in herkenbare aarde, en dat voelt goed.'
De mannen van middelbare leeftijd in de straten worden weer willekeurige passanten. Ze kunnen haar vader niet meer zijn. Ze kan stoppen met zoeken en scannen.
Opnieuw op zoek
Maar daarmee houdt het niet op. Eerst wilde ze weten wíe haar biologische vader is. Nu hij gevonden is, en die vraag beantwoord, dient zich een nieuw zoeken aan.
Naar wat hij voor haar kan betekenen en zij voor hem. Naar hoe ze zich tot elkaar verhouden, naar wat dat betekent, wat ze van elkaar verlangen of verwachen, en hoe ze dat moet benoemen.
De afgelopen jaren heb ik zelf ook kleine stapjes genomen ter voorbereiding van het zoeken naar de Chinese ouders van mijn dochter. Een zoektocht met nog veel minder kans van slagen.
En wat als we zouden vinden?
Ik ben me ervan bewust dat het dán eigenlijk pas begint, met bijna dezelfde vragen als een donorkind bij een gevonden donor heeft. Alleen dan mét een culturele-, talige- en geografische barrière…
De zoektocht voor/met mijn dochter heb ik nu geparkeerd. In afwachting van haar initiatief/behoeften.
Lees het hele artikel 'Gevonden: mijn donorvader' op de site van De Redactie.be