Hoe is het, om niet te weten van wie je genetisch (voor de helft) afstamt? En wat verandert er als je op een dag wel oog in oog komt te staan met je genetische ouder(s)? Een Vlaams donorkind vertelt. Over wortels die zich nestelen in vruchtbare aarde, en het opnieuw op zoek gaan.

Ruim twee jaar geleden, in de aanloop naar een dag over het omgaan met de donorachtergrond van je (toekomstige) kind, ontdekte ik de ‘Telling and Talking’ uitgaven van Olivia Montuschi.

Nu heeft Fiom een Nederlandse vertaling en bewerking uitgebracht van deze boekjes, onder de titel ‘Beginnen bij het begin. Ouders en kinderen in gesprek over donorconceptie’.

In Making Roma beschrijft Alison Rodgers haar weg naar het moederschap. Te beginnen bij het naarstige zoeken naar een partner om sámen kinderen mee te krijgen.

En uiteindelijk de keuze om het alleen te gaan doen, inclusief de vervolgzoektocht naar een bekende donor.

Het is een mooi geschreven verhaal, waarin Alison al die gedachten en gevoelens verwoordt die vrouwen in haar situatie tegenkomen. Wat een herkenning. En dan blijkt het niet uit te maken of je in Australië woont, zoals Alison, of aan de andere kant van de wereld in Nederland.

Hoe is het voor een kind om op te groeien in een ‘nieuw’ gezin, een gezin dat afwijkt van het traditionele vader-moeder-kind(eren)? Prima, stelt onderzoekster Susan Golombok vast, nadat zij al het beschikbare onderzoek bijeen bracht.

Als je alleen kiest voor een kind, wijk je af van de norm. En dat normgezin met een vader, een moeder en hun (biologisch eigen) kinderen wordt toch nog altijd gezien als de beste basis voor een kind. Maar is dat wel terecht?

In de aflevering 'Geen partner, geen kind?' van het IKON programma 'De wachtkamer' blikt Nienke terug op haar keuze om alleen een kind te krijgen. Nienke gaat ook in gesprek met Marjan, die dezelfde weg ging, maar uiteindelijk besloot niet voor het solomoederschap te kiezen.

Een prachtige, genuanceerde uitzending!