De Vlaamse journaliste en columniste Lotte Debrouwere koos er drie jaar geleden voor om alleen een kind op de wereld te zetten. Het leven met een vikingdochter, die moeiteloos switcht tussen schattige prinses en kleine dictator, blijkt net iets minder rooskleurig dan gedacht.
Ze schreef er een boekje over: Slaap kindje slaap verdomme.
Lotte schrijft over haar leven als solomoeder. In korte schetsen, eerlijk en herkenbaar, met een lach en een traan, en een vleugje ironie. Kleine avonturen en gebeurtenissen uit het leven van en met een peuter.
Etensstrijd, slaapperikelen, wildvreemde mannen die met 'papa' aangesproken worden, de nachtmerrie van een krijsend kind in de supermarkt
De weemoed bij het denken aan het leven vóór het moederschap (slapen...), de verwondering wat het moederschap met je doet ('nooit gedacht dat ik elke avond zou zeggen dat de tv moe is en zijn oogjes toe moet doen')
De eenzaamheid soms van het solomoederschap.
'Soms ben ik even zonder mijn dochter. Dan snuif ik als een waanzinnige die net uit de instelling komt de buitenlucht op.'
De zorgen over hoe het straks moet, als ze naar school gaat:
'Wie gaat haar ophalen om vier uur? Een nanny die ik niet kan betalen? Of ik, die dan grof werkverzuim moet plegen, waardoor mijn baas nog kwader zal kijken dan hij nu al doet.'
En ook: willen dat ze altijd klein zal blijven. Het grote geluk.
'En ja, ik weet het. Ik mag je geen prinses Donderwolk noemen. Jij bent Loes. Mijn mooie, lieve Loes. Mijn wolk van een meisje. Nee, ik zei niet Donderwolk, ik zei gewoon wolk.'
Vikingbaby
Er ligt geen nadruk op het feit dat Lotte er bewust voor gekozen heeft om alleen een kind te krijgen. Geen bespiegelingen over de roerige weg daarnaartoe, of de dilemma's rondom donorschap.
In een aantal stukjes wordt het wel benoemd. Als ze met haar benen omhoog ligt op de achterbank van de auto, omdat ze net geïnsemineerd is. Of als ze haar vader vertelt dat ze alleen een kind wil. Zonder man.
'Jij moet een menage hebben', zegt hij. Een menage. Een gezin. Zijn woorden schieten mijn hart aan flarden. 'Ja, dat weet ik. Maar ik heb geen menage. En ik wacht al zo lang op een kindje.'
Of als ze op een avond met een ziek kind naar de dokter moet:
'Geen last van allergieën, ook niet bij de papa? Ach zo, ze heeft geen papa. Zozo.' Dat zei de dokter van wacht afgelopen nacht. Mijn dochter heeft bronchitis en hapt naar adem. 'Dan is uw dochter een vikingbaby. Zo noemen ze dat toch, hé, die donorkindjes uit Scandinavië?'
Dan schuurt het.
'Ze is gewoon een baby. Mijn zieke baby.'
Al met al is het prettig en troostrijk leesvoer. Een hart onder de riem voor solomoeder. En omdat het steeds kleine, losstaande stukjes zijn, ook heel geschikt als je weinig tijd, energie of concentratie hebt.
Lees ook het interview met Lotte Debrouwere in De Standaard.