December 2011 - Willemijn (35) wil graag kinderen, maar heeft geen partner. Ze besluit haar eicellen in te laten vriezen. In de Viva van deze week dagboekfragmenten van Willemijn.
"Door mijn vruchtbaarheid te verlengen, hoop ik alsnog kans tte hebben op een huisje-boompje-beestej, want kinderen krijgen, is mijn grootste wens. Het liefst samen met een partner. Maar nu ik op mijn 34e single ben, neem ik geen risico, want hoe ouder je bent, hoe slechter de kwaliteit van je eicellen.
Als ik 'hem' over drie jaar nog niet heb ontmoet, dan heb ik tenminste gezonde eieren achter de hand en kies ik voor alleenstaand moederschap."
Willemijn beschrijft herkenbare dilemma's. In november 2010 ziet zij de documentaire 'Ei voor later' van Marieke Schellart:
"Ik vind het confronterend en voel dikke paniek: er is geen man in mijn leven, ik heb geen kinderen en weet niet zeker of dat nog gaat gebeuren, en mijn biologische klok klikt door. Misschien moet ik dit nu ook doen, want zoals ik nu leef is a-relaxed. Bij elke man denk ik: is dit hem? Ben jij het, de vader van mijn kinderen? Zo was ik vroeger nooit. Die kinderwens maakt me onrustig en onzeker."
Willemijn gaat naar Brussel om haar eicellen in te laten vriezen. Inmiddels is dit ook in Nederland mogelijk voor alleenstaande vrouwen. Het is niet goedkoop: voor het hele proces, inclusief invries- en bewaarkosten ben je zo'n 10.000 à 15.000 eur kwijt.
Gevoelsmatig is er voor Willemijn veel veranderd nu ze haar eicellen in heeft laten vriezen:
"Ik kan nu veel meer genieten van het alleen-zijn en ik voel me gelukkiger omdat die kinderwens niet zo overheersend aanwezig is. (...) Onlangs had ik een derde date met een leuke man en dit keer had ik niet dat angstige en krampachtige gevoel van: wat als dit hem niet is? Ik denk nu: als deze het niet is, dan de volgende. Zolang ze maar wel een kinderwens hebben. Dat blijft wel een vereiste."
Bron: Laura Soer, 'Hoe ik mijn ei naar de cel bracht', in: Viva, nr. 50, 7-13 december 2011